Hadrianus’un Anıları (Marguerite Yourcenar)

Ankara 1. Grup Mart 2015

Bir imparator. Öyle sıradan biri de değil. Hadrianus. Edirne’yi kuran adam. Londra’daki son sergide, British Museum’da, Türkiye’deki Sagalassus yani Burdur’un Ağlasun ilçesindeki kazılarda çıkan bir heykeli de sergilendi. Sadece ayağı 80 santimetre idi. Anlayın. Büyük imparator.

Ama ben bu büyük imparatorların nasıl adamlar olduğunu hep merak etmişimdir. Düşünsenize, dünyanın en büyük gücü elinizde. Ne yaparsınız? Kendinizi kaybedip, hubris’e, yani çılgınlığa mı kapılırsınız, yoksa, ne yaparsınız? Tek lafınızla adamların kaybolabildiği, keyif için şehir yaktığınız, herkesin ayağınıza kapandığı dönemlerden söz ediyorum. Hayâl etmesi bile bana zor gelirken, işte çıkıyor biri, mesela Yourcenar, kalakalmış tüm tarihsel belgeleri, bilgileri didik didik ediyor ve bir roman yazıyor. Elbette, Hadrianus bu değil. Bu, Yourcenar’ın Hadrianus’u.

Ve işte görkem de burada başlıyor: Bir imparatorun günlük çilelerini, acılarını, düşüncelerini düşünmeye çalışan bir yazara eşlik ediyorsunuz. Stoacı felsefe izi var mı? Belki. Hele de Hadrianus’tan sonra imparator olacak olan, ve romanın bir mektup gibi kendisine yazıldığı Marcus Aurelius’un Anılar’ını düşünürsek. Okuyun, imparator neye benzermiş, bir düşünün derim.
LY

Ateşler (Marguerite Yourcenar)

Ankara 1. Grup Mart 2015

Bir aşk bunalımının ürünü olan “Ateşler”, bir aşk şiirleri derlemesi sayılabilir ya da şöyle de diyebiliriz; belli bir aşk mefhumuyla birbirlerine bağlanmış bir dizi lirik düzyazı. Bu haliyle eser hiçbir yorum gerektirmez, çünkü kurbanına hem bir illet hem bir temayül olarak kendini dayatan mutlak aşk, en eski zamanlardan beri, tecrübe edilmiş bir olgu ve edebiyatın en çok işlenmiş konularından biri olmuştur. Bu kitaba kaynaklık eden aşk gibi, yaşanan her aşkın, karmaşık bir duygular ve şartlar karışımının yardımıyla, verili bir durumun içinde oluştuğu, ardından bozulduğu hatırlatılabilir. “Ateşler”de bu duygular ve bu şartlar kah doğrudan, ama oldukça gizli bir şekilde, başlangıçta çoğu günce notları olan kopuk “düşünceler” aracılığıyla, kah tersine dolaylı yoldan, efsaneden ya da tarihten ödünç alınmış ve zamanın içinden şaire birer destek olarak hizmet etmesi düşünülmüş hikayeler aracılığıyla dile gelirler. -Marguerite Yourcenar-

Artemio Cruz’un Ölümü (Carlos Fuentes)

Ankara 1. Grup Şubat 2015

Meksika Devrimi’ne, toprakların köylülere dağıtılması uğrunda savaşan, idealist bir genç asker olarak katılan Artemio Cruz, devrimin giderek yozlaşması sonucunda zengin bir toprak ağası olup çıkmıştır. Ailesine, sevgililerine ve eski yoldaşlarına ihanet etmiş, devrim sırasında devirmek için savaştığı kendini beğenmiş, ilke kural tanımaz zorbalardan biri olmuştur. Yıllar sonra, ölüm döşeğinde, tüm bir yaşamı gözünün önünden geçecektir…

Carlos Fuentes, başyapıtlarından biri sayılan Artemio Cruz’un Ölümü’nde, tek bir kişinin yaşamından geçerek yalnızca Meksika Devrimi’nin değil, tüm bir 20. yüzyıl Meksika’sının yazgısını anlatır, modern Meksika’nın sarsıntılı ruhuna doğru derin bir yolculuğa çıkarır okurlarını. Kurgusu, örgüsü ve üslubuyla tam bir usta işi olan Artemio Cruz’un Ölümü’nü Seçkin Selvi’nin Türkçesiyle sunuyoruz.

Cennetin Kökleri (Romain Gary)

Ankara 1. Grup Ocak 2015

Romain Gary’nin romanları içerisinde apayrı bir yerde duran “Cennetin Kökleri”, 2. Dünya Savaşı’nda toplama kamplarında kalırken insanın doğasına dair ciddi şüpheler duyan bir idealistin, Morel’in, savaştan sonra Afrika’ya gelip fillerin koruyuculuğunu üstlenmesini, filleri savunurken insanlığın temel meselelerini ortaya koyuşunu anlatıyor. Agora Kitaplığı “Cennetin Kökleri”ni, büyük romancı Mehmet Eroğlu’nun takdimiyle sunuyor…

Son İstasyon (Jay Parini)

Ankara 1. Grup Aralık 2014

Anna Karenina, Savaş ve Barış gibi görkemli başyapıtların yazarı Lev Nikolayeviç Tolstoy, hayatının son günlerini huzur içinde geçirmek amacıyla, 1910 yılının soğuk bir sonbahar günü, meçhul bir yöne doğru trenle yola çıkar. Evinden, kırk sekiz yıllık karısından, on üç çocuğundan ve gazetecilerden kaçarken yanına sadece en sevdiklerini almıştır. Bu zorlu ve sıkıntılı yolculuk Astapovo İstasyonu’nda son bulur. Son İstasyon, Tolstoy’un, karısı Sofya Andreyevna’nın, doktorunun, çocuklarının, can yoldaşı Çertkov’un ve sekreteri Bulgakov’un günlüklerinden ve mektuplarından yararlanılarak, tarihi gerçeklere dayandırılarak yazıldı. Kendisini hüzünlü bir son bekleyen ünlü yazarın hayatının son yılına, başarılı bir kurguyla, bu kişilerin gözünden bakan roman, Tolstoy’un dünya görüşünün, ideallerinin, aşklarının ve hayal kırıklıklarının derinine iniyor. Yalnız ‘yazar Tolstoy’u değil, ‘insan Tolstoy’u da acıklı ama gerçekçi biçimde tanıtıyor. Son İstasyon, iddialı bir prodüksiyonla beyazperdeye de aktarılıyor.

“İncelikli bir başyapıt.”
Times Literary Supplement